ของเก่าเล่าเรื่อง

ผมยังจำได้ว่าผมได้รู้จักกับกล้องถ่ายรูปตั้งแต่ผม ป.1 ตอนคุณพ่อถ่ายรูปตอนไปเที่ยวแดนเนรมิต(ใครที่เคยเที่ยว แสดงว่าอายุไม่น้อยแล้ว) แ้ล้วตอนป.5 ผมก็ได้ไปทัศนศึกษาจำได้ว่าตอนนั้นอยากได้กล้องไปถ่ายรูปมาก ช่วงนั้นยังเป็นกล้องฟิล์มซึ่งราคาก็ไม่ถูกด้วย คุณแม่เลยซื้อกล้องกระดาษ(ใช้ครั้งเดียวแล้วทิ้ง)ให้ผมนำไปทัศนศึกษา ซึ่งก็ขอบอกว่าถ่ายรูปออกมานั้น มีแต่รูป วิวไม่มีรูปเพื่อนๆ เลย แล้วค่าอัดก็ไม่ต่ำว่า 200 บาทด้วย นับว่าช่วงนั้น การถ่ายรูปถือว่าเป็นสิ่งที่สิ้นเปลืองมากๆ สำหรับที่ผม

แต่เมื่อเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว กล้องดิจิตอลก็เข้ามาแทนที่กล้องแบบใช้ฟิล์ม ว่าแล้วของที่ตกยุค ก็กลับไม่มีใครเหลียวแล จนกระทั้่งผมได้คุยกับพ่อเรื่องกล้องถ่ายรูป คุณพ่อเลยไปเอากล้องตัวเก่ามาให้ดู

กล้องตัวเก่าผมก็ทำให้รู้สึกว่าคนในอดีตนั้นเป็นคนที่มีความพยายามกันจริงๆ ที่ได้พัฒนาสิ่งต่างๆ ขึ้นมาจนทำให้เรามีวันนี้ได้

หลังจากดูกล้องของคุณพ่อแล้ว ก็ได้ยังเจอเครื่องพิมพ์ดีดยุคดั้งเดิม ซึ่งผมจำได้ว่าผมใช้ฝึกพิมพ์ดีดตอน ม.3 ตอนนั้นเป็นเครื่องที่ใหญ่มาก แต่เครื่องที่ผมถ่ายรูปมานี้เป็นตัวเล็กสำหรับพกพา

ว่าแล้วผมก็ขอลองพิมพ์ดูว่ายังใช้ได้รึเปล่า

ตอนนั้นพิมพ์เล่นๆ ไม่คิดอะไร แต่ก็รู้สึกว่าสวยดีครับ

"บางครั้งผมก็หลงลืมอดีตตัวเอง ว่ามาจากไหน คิดว่าทุกสิ่งทุกอย่างเกิดจากตัวเราแต่ความจริงแล้วไม่ใช่เลย แม้แต่ของก็ยังเคยเป็นส่วนนึงที่เคยทำให้ประโยชน์ให้กับเรา คนรอบข้่างในอดีตก็เป็นส่วนนึงที่ทำให้เป็นเราในวันนี้ หากยังมีโอกาสจงเก็บรักษา และสร้างสรรค์ในสิ่งดีๆ เมื่อเราย้อนกลับไปดู เราก็จะได้รู้ว่าอดีตนั้นเราเป็นมาอย่างไร"

face2cu