face2cu

ผมเคยได้ยินพี่สาวที่เป็นเภสัชพูดว่ายาปฏิชีวนะปัจจุบันที่ใช้รักษาในปัจจุบันนั้น ไม่สามารถใช้ได้แล้วเนื่องจากเชื้อโรคนั้นดื้อยาแล้ว และก็ไม่มีบริษัทใดในโลกนี้คิดค้นต่อเพราะคิดค้นไปเดี่ยวเชื้อก็ดื้อยาอีก ผมฟังแล้วรู้สึกเฉยๆกับคำพูดนั้นเพราะคิดว่าแค่อย่างเดียว คือเราจะกินยาปฏิชีวนะก็ตอนเจ็บคอเท่านั้น คงไม่มีผลอะไรกับตัวผมมาก แต่เมื่อผมได้ดูสารคดีเรื่อง Resistance จาก Netflix จึงทำให้ได้ความรู้หลายๆอย่างว่ายาปฏิชีวนะนั้นมีความสำคัญทางด้านการแพทย์มาก เป็นอย่างไรผมจะขอเล่าให้ฟังเลยละกัน ** เนื่องจากผมไม่ได้เรียนด้านการแพทย์ ดังนั้นหากบทความนี้เขียนผิดพลาดจากที่ข้อมูล คงจะเกิดจากผมเพียงผู้เดียว ต้องขออภัยและช่วยแก้ไขกันครับ ** ในอดีตนั้นการค้นพบยาปฏิชีวนะนั้นถือว่าเป็นสิ่งที่มหัศจรรย์อย่างมาก เพราะเชื้อแบคทีเรียจะโดนยาเหล่านี้กำจัดได้ ซึ่งในสมัยช่วงสงครามเมื่อมีการค้นพบยาก็สามารถช่วยชีวิตทหารได้ จากนั้นยาก็ได้นำมาใช้ต่อเรื่อยๆ แล้วยาปฏิชีวนะเหล่านั้นสำคัญกับคนกลุ่มไหน คนที่ได้รับการผ่าตัด เพราะช่วงที่ผ่าตัดก็จะต้องให้ยาปฏิชีวนะเพื่อที่จะป้องกันการติดเชื้อ  ชีวิตประวันที่เราหายใจ

25 ธันวาคม 2559 เช้านี้ผมตื่นแต่เช้าแล้วรีบออกเดินไปยังริมฝั่งแม่น้ำโขงเพื่อชมพระอาทิตย์ขึ้น ช่วงเวลาเช้าของกรุงเวียงจันทน์นั้นอากาศเย็นสบาย แตกต่างจากกรุงเทพอย่างสิ้นเชิง ร้านค้ารอบๆปิดหมด ถนนที่เมื่อคืนปิดก็เปิดให้รถแล่นเข้าได้ตามปกติ ผมเดินเล่นในสวนสักพัก ก็เดินกลับมาที่อนุสาวรีย์เจ้าอนุวงศ์ และมองเห็นริมฝั่งแม่น้ำโขงที่ดูสงบร่มรื่นมา ผมนั่งเล่นสูดลมเย็นๆ จนช่ำปอดจากนั้นจึงเดินกลับไปที่พัก เพื่อกินอาหารเช้า อาหารเช้าของที่พักมีให้เลือกสองอย่างคือ ไข่ดาวขนมปัง ซีเรียล ผมเลือกไข่ดาว ได้ไข่ดาวสองฟอง กับน้ำมะเกลี้ยง(หรือน้ำส้ม) มีขนมปังปิ้งกับเนยก้อน ผมนั่งกินขนมปังจนหมดแล้วตามด้วยมะละกอกล้วย จากนั้นจึงเดินไปที่ counter ดูเมนูก็พบว่ามีน้ำผักปั่น จึงสั่งมาลองกิน เมื่อมาถึงแล้วก็ได้รูปดังภาพ คำถามแรกที่ผมถามพนักงานคือมีใส่น้ำตาลรึเปล่า เพราะปกติผมกินแบบไม่มีน้ำตาล พนักงานก็ตกใจบอกว่าใส่พร้อมทั้งขอโทษว่าลืมถาม แต่ผมก็ผิดเองที่ไม่ได้บอก พอลองชิมแล้วก็ไม่หวานมาก คนลาวไม่กินหวานเหมือนคนไทย เมื่อกินอาหารเช้าจนท้องอิ่มแล้วก็ขึ้นไปอาบน้ำ ผมเจอสาวแคนนาดา จึงได้ชวนว่าจะไปทริปที่

หลังจากได้ตั๋วราคาถูกจากกรุงเทพไปยังอุดรธานีโดยมีแผนที่จะกลับไปวังเวียงอีกรอบ ด้วยภาระกิจในด้านการงานของผมก็ดูท่ทางจะไม่สามารถไปได้และพี่ๆในทริปก็มีภาระกิจของตนเอง จึงตัดสินใจที่จะทิ้งตั๋ว แต่สุดท้ายทุกอย่างกลับมาลงตัวโดยทุกคนเดินทางไปด้วยกัน เพียงแต่ระหว่างทริปแต่ละคนมีจุดหมายที่แตกต่างกันจึงทำให้เกิดทริปการท่องเที่ยวต่างแดนคนเดียวในเมืองเวียงจันทน์ ตลอดทริปนี้สี่วันผมอยู่ที่เวียงจันทน์แค่ที่เดียว ถือว่าเป็นการใช้เวลาที่ค่อนข้างนาน เพราะเดิมทีเมืองเวียงจันทน์นี้หลายๆนักท่องเที่ยวมองว่าเป็นเมืองทางผ่าน แต่สำหรับผมแล้วจะขอมาเดินชิว ค่อยๆเที่ยว หาร้านอาหารอร่อยกินกันอย่างเจาะลึก inside กัน 23 ธันวาคม 2559 จากกรุงเทพไปยังดอนเมือง ผมเดินทางโดยรถไฟที่ขึ้นชื่อเสียงเรื่องเวลา แต่ด้วยราคาแล้วโดนใจมากครับ ผมตีตั๋ว 0 บาทจากบางซื่อไปดอนเมือง ขึ้นรถแล้วก็นั่งรอประมาณ 20 นาทีรถไฟจึงออกจากสถานี เมื่อถึงดอนเมืองแล้วก็ checkin และเข้า terminal เตรียมบินกัน ช่วงที่ไปดอนเมืองมีการเติมอาคารใหม่ทำสวยดูดีขึ้นมากครับไม่แพ้สนามบินสุวรรณภูมิเลย เมื่อเดินทางถึงอุดรแล้วผมจองที่พักไว้ที่ ประจักตราโฮสเทล