face2cu

บทความนี้ผมขอเขียนให้สำหรับผู้เตรียมตัวเดินทางไป ถวายความอาลัยแด่พระบาทสมเด็จพระปรมินทรมหาภูมิพลอดุลยเดช การแต่งกาย 1. ผู้หญิงชุดสีดำ สุภาพกระโปรงสีดำยาวเลยเข่า ใส่รองเท้าหุ้มส้น 2. ผู้ชายแต่งเสื้อเชิ้ตสีดำกางเกงดำ รองเท้าหุ้มส้น หากใครเป็นนักเรียนนักศึกษาสามารถแต่งกายให้ถูกระเบียบตามสถานบันก็สามารถเข้าร่วมถวายอาลัยได้เช่นกัน ** แต่ถ้าหากใครที่แต่งกายมาแล้วไม่พร้อมจริงๆ ที่สนามหลวงจะมีเสื้อผ้าที่เหมาะสมให้ยืมได้ แต่ขอแนะนำว่าแต่กายมาให้ถูกต้องจะดีที่สุดครับ การเตรียมตัว 1. พกยาประจำตัว 2. ร่ม พัด ผ้าเช็ดหน้า กรณีที่อาจจะมีฝนตก หรือแดดแรง 3. หากเป็นผู้สูงอายุ อยากให้ลูกหลานพามาด้วย (แต่ถ้าผู้สูงอายุมาคนเดียว ก็จะมีคนใจดีช่วยเหลือตลอดเวลา) เมื่อไปถึงสนามหลวงแล้วทำอย่างไรดี   ผมขอเขียนเป็น 5 จุดใหญ่ๆ ง่ายๆ จุด 1. บริเวณนี้จะเป็นทางเข้าไปนั่งข้างใน หากหาไม่เจอลองดูที่ลูกโป่งใบใหญ่ๆลอยอยู่ หรือสอบถามเจ้าหน้าที่ได้ จุด 2.  เป็นที่นั่งรอเรียก ซึ่งจุดนี้จะมีเต้นท์บังแดดกันฝน ซึ่งบริเวณนี้หากใครได้นั่งแล้วก็จะมีอาสาสมัครมาคอยแจกน้ำ แจกอาหาร หากใครอยากเข้าห้องน้ำ ก็ขอให้บอก

วันที่ 6 ธันวาคม 2558 สุดท้าย ณ เวียงจันทน์ กลับไปเที่ยววัด ในหลวงพระบาง ผมตื่นขึ้นบนรถทัวร์ที่นั่งจากเมืองหลวงพระบางเข้าสู่วังเวียง เวลานั้นประมาณ 6.30 น. ลงมากด้วยความง่วง รอกระเป๋าจากนั้นก็จะเจอรถกระป๋องคอยเรียกให้ขึ้นรถเพื่อเข้าไปในเวียงจันทน์ ซึ่งจากข้อมุลที่ทราบคือเราจะนั่งรถประจำทาง เหตุผลง่ายๆคือ ประหยัดครับ เมื่อขึ้นไปบนรถประจำทางแล้ว เจอสาวจีนที่หลวงพระบางเธอทักด้วยความดีใจ เธอมากับเพื่อนหนุ่มซึ่งก็ไม่ทราบว่าใช้แฟนรึเปล่า คุยกันสักพัก เธอก็บอกว่าผมน่ารักด้วย (เป็นภาาษาจีน พอดีผมฟังออก) จากนั้นรถประทางก็เข้าเมือง บนรถเต็มไปด้วยคนหลากลายเชื้อชาติมาก ผมจำไม่ได้ว่าไปลงที่ไหน เพราะพี่ในกลุ่มรู้ทาง เมื่อลงแล้วก็แวะเช่าจักรยานปั่น แต่ก่อนจะออกเราก็นั่งกินก๋วยเตี๋ยวกันก่อน ซึ่งสาวจีนกับอีกหนึ่งหนุ่มก็ขอร่วมแจมด้วย โดยเธอมีแผนจะลงไปลาวใต้ แต่เธอไม่รู้ข้อมูลอะไรนอกจากใช้มือถือระบุตำแหน่ง แล้วชี้ๆเอา  หลังจากอิ่มแล้ว ผมกับเพื่อนๆไปขนส่งเพื่อจองรถกลับอุดรธานีก่อนครับ โดยเราได้ตั๋วประมาณ 10.30 น.  จุดแรกที่จะไปคือ ประตูชัย ตลอดทางการขับจักรยานค่อนข้างอันตรายเล็กน้อยเพราะขี่จักรยานบนถน

ไปชมน้ำตกกวางสีที่หลวงพระบาง วันที่ 5 ธันวาคม 2558 ชมวัดในหลวงพระบาง วันนี้เป็นอีกหนึ่งวันที่จะเที่ยวในตัวเมืองหลวงพระบาง ผมตื่นแต่เช้า จัดการแพ็คกระเป๋าเพราะคืนนี้ต้องเดินทางกลับเวียงจันทน์ทันที ต้องคืนห้องก่อนเที่ยงด้วย หลังจากจัดกระเป๋าเรียบร้อยแล้วก็หาอาหารกินในตอนเช้า ผมแยกออกเป็นสองกลุ่ม เพราะพี่กลุ่มหนึ่งอยากไปกินอาหารเช้าที่ร้านประชานิยม แต่ผมอยากกินก๋วยเตี๋ยว ร้านอาหารนี้ อยู่ใกล้ๆ กับร้าน Joma สามารถเดินไปได้ มีก๋วยเตี๋ยว(เฝอ)และข้าวเกรียบปากหม้อภายในร้านจะเป็นแบบร้านอาหารท้องถิ่น มีชาวต่างชาติ และคนท้องถิ่นมากินกันเรื่อยๆ ร้านขายดีมากๆ ผมสั่งเฝอได้ข้าวซอยแทน ตอนแรกกะว่าจะไม่กิน เพราะกลัวกลิ่นเครื่องเทศแรง แต่พอกินแล้วติดใจอร่อย เส้นของข้าวซอยนั้นแตกต่างจากเส้นทั่วๆไป เป็นเส้นลักษณะทำเอง รสชาติอร่อยเข้มข้นแปลกดีครับ แนะนำให้ลองทานดูครับ จะไม่ใช่ข้าวซอยแบบไทยไม่มีขมิ้นเลย หลังจากทานข้าวอิ่มแล้วก็ขี่มอเตอร์ไซด์ไปหาพี่ที่กินข้าวเช้าที่ร้านประชานิยมจากนั้นเราจึงขี่มอเตอร์ไซด์ไปยังวัดที่ไกลก่อน แล้วค่อยๆกลับมาเที่ยววัดใกล้ Wat Wisunalat วัดแห่งนี้เสียค

ตะลุยวังเวียง วันที่ 4 ธันวาคม 2558 สัมผัสแรก ณ หลวงพระบาง ตลอดการเดินทางด้วยประจำทางแบบตู้นอนจากวังเวียงไปหลวงพระบางนั้นผมตื่นประมาณ 3-4 ครั้ง เนื่องจากรถเหวี่ยงไปมา มีการจอดพักเพื่อให้คนลงไปกินข้าว มีครั้งหนึ่งผมเดินลงไปเข้าห้องน้ำ ระหว่างที่เดินลงผู้โดยสารผู้ชายญี่ปุ่นคนนึงทักผมพร้อมพูดเป็นภาษาญี่ปุ่น ประมาณว่าคงเข้าใจว่าผมเป็นคนญี่ปุ่น ด้วยความตกใจจึงบอกไปว่าผมไม่ใช่คนญี่ปุ่น สักพักรถจอดนิ่งสนิทผมตื่นขึ้นมาพร้อมกับได้ยินว่าหลวงพระบางให้ลงตรงนี้(ภาษาลาว แต่คนไทยฟังออก) คนต่างชาติก็ลงกันมากมายรวมกระทั่งผม เวลานั้นประมาณ 4.40 ซึ่งยังเช้ามากและอากาศค่อนข้างหนาว จากตรงที่รถทัวร์จอดยังไม่ถึงตัวเมืองหลวงพระบางจะต้องนั่งรถสองแถวคันเล็กๆไปอีก มีรถสามล้อมารอรับเดินทางเข้าสู่ตัวเมืองหลวงพระบาง ผมและเพื่อนมาหลวงพระบางโดยไม่ได้จองที่พักเนื่องจากทราบมาว่าสามารถจองที่นั้นได้จึงกลายเป็นคนเร่ร่อนอิสระชั่วคราว เวลาประมาณ 5.15 ก็เตรียมตัวตักบาตรข้าวเหนียวซึ่งจะมีแม่ค้าคอยอำนวยความสะดวกต่างๆ ไม่ว่าจะข้าวเหนียว ขนมก็สามารถซื้อเมื่อตกลงราคากับแม่ค้าแล้ว แม่ค้าจะนำเสื่อมาให้นั่ง เวลานั้นคนก็เร

ทุกๆการเดินทางของผมนั้นมักจะมองถึงสถานที่ที่อยากจะไปชมไปสัมผัส สถานที่ที่ผู้คนไปแล้วกลับมาเล่าได้ว่ามันสวยงามแค่ไหน post ภาพสวยๆให้หลายๆคนชื่นชมได้ แต่ทริปนี้กลับแตกต่างออกไป เพราะเป็นทริปที่เดินทางไปดอยซึ่งไม่ได้เป็นสถานที่ท่องเที่ยว ไม่มีห้องพักหรูๆ ไม่มีวิวสวยๆ ร้านอาหารก็ไม่มี แต่สิ่งที่พิเศษกว่าการท่องเที่ยวคือการได้เป็นส่วนหนึ่งที่จะทำให้โรงเรียนเด็กชาวดอยนั้นดีขึ้น *ทริปนี้ต้องขอขอบคุณพี่ที่ออฟฟิศที่ชวนไป* วันที่ 17 มิถุนายน 2559 ผมออกเดินทางจากบ้านตอนตีสามครึ่งเพื่อไปหาพี่ที่ออฟฟิศจากนั้นจึงเดินทางไปแถวๆงามวงศ์วานเพื่อนั่งรถตู้ ซึ่งรถตุ้ออกจากกรุงเทพตอนตีห้า เพื่อเดินทางไปจังหวัดเชียงใหม่ ระหว่างทางมีแวะเรื่อยๆ จนกระทั่งเวลาประมาณบ่ายสามโมง ก็ถึงที่ว่าการอำเภอดอยเต่า สถานที่การเดินทางครั้งนี้คือโรงเรียนแม่ป๊อกล่าง ณ ดอยเต่าครับ พบคุณครูเบิ้มซึ่งเป็นครูเพียงคนเดียวที่กศน.จากนั้นนั่งรถรถตู้ เข้าสู่เส้นทางธรรมชาติที่โอบล้อมไปด้วยต้นไม้ใบหญ้า ระหว่างทางไม่มีรถใดขับผ่านเลยครับ เป็นเส้นทางเฉพาะจริงๆ ตลอดทางสวยงามเป็นธรรมชาติมาก ใช้เวลาเดินทางประมาณ 30 นาที ก็จะพบกับแ