Alone at Hospital

เคยมั้ยไปเดินไปไหนที่มีผู้คนมากมาย แต่เรากลับรู้สึกว่าไม่มีใครเลย

ผู้คนต่างเดินอย่างมีจุดหมาย แล้วเราล่ะ อ้อ เราก็มีเหมือนกัน พึ่งนึกได้

รูปที่สวยงามจะดูมีิคุณค่าเมื่อคุณได้ดู และใส่ใจมัน ซึ่งก็ไม่ต่างกับคนรอบข้างเรา

หลังจากตื่นเช้ามุมหน้าห้องที่แสนเงียบเหงา ก็ต้อนรับผม เมื่อเดินออกจากห้อง

มองออกไปจากหน้าต่าง มองเห็นตึกที่แน่นิ่ง ยิ่งทำให้รู้สึกว่ารอบข้างมันเงียบจริงๆ

แต่ยังโชคดีที่นี่มีสวนหย่อม สดใส ที่ยิ้มต้อนรับผม

อาหารมื้อเช้าไม่รู้ว่าจะกินอะไร เลยซื้อแต่ขนมมากิน รวมแล้ว 130 บาท (ซึ้อมาได้ไงเนี้ย)

ตลอดทั้งวัน คุณแม่นอนพัก ส่วนผมก็นอนบ้าง เดินไปเดินมา เดินทั่วโรงพยาบาล นั่งอ่านหนังสือ ไร้คนเหลียวแลจริงๆ วันนี้

พอช่วงเย็น ก็ออกไปเดินหาอาหารกิน ก็ได้ ปลาทอด เทริยากิแสนอร่อย + แพงด้วย (50 บาท)

รู้สึกมันกรอบมาก แต่พอมาดู โอ้ ทำไม แป้งมันหนาขนาดนี้  แต่สุดท้าย ก็กินหมดไม่เหลือ

หาของหวานกินก็ได้เต้าหู้นมสด ของโปรดมาหนึ่งแก้ว


วันนี้ทำให้รู้ว่าการอยู่คนเดียวบนโลกนี้มันลำบากจริงๆ การที่ไม่มีใครเหลียวแลมันเป็นแบบนี้นี่เอง เราจะต้องดูแลคนรอบข้างให้ดีมายิ่งขึ้น จะได้ไม่โดดเดี่ยว