ครั้งหนึ่งขอวิ่งไม่หยุด ในงาน Standard Chartered Bangkok Marathon 2014

ในที่สุดงาน Standard Chartered Bangkok Marathon 2014 มาถึง 

16/11/2014

ก่อนวันวิ่งมาราธอนนั้น ด้วยความตื่นเต้นของผมก็ทำให้ผมนอนไม่ค่อยหลับเพราะกลัวตื่นไม่ทัน เสื้อผ้าอุปกรณ์ต่างๆได้เตรียมการไว้เรียบร้อยก่อนนอน ผมตื่นตอนตีสีครึ่งรีบอาบน้ำและออกจากบ้านตอนตีห้า อาศัยรถเมล์สาย 82 ซึ่งคิดว่าเป็นเส้นทางที่ใกล้ที่สุด และช่วงเช้ารถไม่น่าจะติดด้วย

เมื่อมาถึงแล้วเห็นผู้คนหลายคนแต่งตัวแบบเดียวกับเราก็รุ้สึกอุ่นใจ และมีความฮึกเหิม แม้ว่าบางคนอาจจะวิ่งระยะทางมากกว่าเรา หรือเท่ากัน แต่ผมก็รู้สึกได้ว่าเราได้ลงสนามด้วยกัน มันภาคภูมิใจจริงๆ เมื่อถึงแล้วผมรีบเข้าห้องน้ำจัดเตรียมอุปกรณ์ให้เรียบร้อย และมองหาจุดเริ่มต้น

ผมกับเพื่อนๆสมัครมาหลายคนแต่ด้วยคนจำนวนมาก ผมติดต่อน้องที่บริษัทได้เพียงคนเดียวส่วนเพื่อนคนอื่นนัดกันหลังวิ่งเสร็จ บริเวณจุดเริ่มต้นอยู่ข้างพระราชวัง ในยามเช้านั้นดูสวยงาม อากาศสดชื่นมาก แม้ผู้คนจะมากมายแต่ก็รุ้สึกสนุกตื่นเต้นมาก

ระหว่างที่รอการประกาศให้ออกวิ่งก็เห็นนักวิ่งบางท่านแต่งตัวน่ารัก ชุดไทยบ้าง ชุดสีทองบ้าง น้องกระต่ายบ้าง ต้องนับถือความตั้งใจและอดทนมากครับ เพราะแค่วิ่งชุดธรรมดาผมยังรำคาญเลย คนที่แต่งตัวพิเศษนี้จะน่ารักเป็นพิเศษยิ้มแย้มตลอดเวลา ขอถ่ายรูปก็มีแอคชั่นเจ๋งๆด้วย

ก่อนเริ่มการแข่งขันการวิ่งไมโครมาราธอน 4.9 กิโลเมตรนั้น จะให้รถพยาบาลนำหน้าไปก่อน จากนั้นก็จะปล่อยตัวนักกีฬา ช่วงเวลานั้นรู้สึก จิตใจฮึกเหิมมาก เพราะผู้คนมากมาย มีกล้องจากมุมสูง มีพิธีกรคอยบิ้วอารมณ์ตลอด ขณะนั้นอากาศยังเย็นสดชื่นและยังไม่มีเหงื่อถือว่าเป็นการเริ่มต้นที่สุดยอดมาก

ระยะทางประมาณสามร้อยเมตรแรกโดยประมาณจำนวนคนค่อนข้างมาก ก็ยังคงวิ่งได้ไม่มากเดินตามกันไป จนกระทั่งผู้คนเริ่มน้อยลงเราก็สามารถวิ่งได้ ซึ่งผมตั้งใจแน่วแน่ว่าจะวิ่งต่อเนื่อง แม้จะมีแผ่วบ้างแต่ก็จะไม่หยุด นี้คือเป้าหมายการวิ่งของผม

ตลอดการวิ่งของผม วิ่งกับน้องที่บริษัทซึ่งเธอเป็นคนที่วิ่งเป็นประจำระยะทาง 5 กิโลเมตรนั้นง่ายสำหรับน้องเค้ามาก ซึ่งผิดกับผมครับที่ต้องใช้กำลังอย่างเต็มที่ การมีเพื่อนวิ่ง เห็นผู้คนรอบข้างวิ่งไปด้วยทำให้เรามีกำลังใจว่ายังมีคนที่วิ่งเร็วกว่าเรา วิ่งช้ากว่าเรา หรือบางคนอาจจะไม่ไหวก็พักก่อน แล้วก็กลับมาวิ่งใหม่ ซึ่งมันไม่ได้สำคัญว่าเป็นใครจะวิ่งเร็วกว่าใคร สำหรับผมนั้นแข่งกับตัวเราเท่านั้นว่าจะหยุด หรือจะวิ่งต่อไป

ตลอดระยะทาง ห้ากิโลเมตรของผมไม่มีหยุดพักเลย อาจจะมีแผ่วช้าลงบ้าง ซึ่งสำหรับผมแล้วถือว่าผมเป็นผู้ชนะในครั้งนี้

ผมใช้เวลาทั้งหมดในการวิ่ง 

32 นาที 41 วินาที

กิจกรรมการวิ่งครั้งนี้ไม่มีใครเป็นผู้แพ้ ทุกคนที่เข้าเส้นชัยนั้นผมถือว่าเป็นผู้ชนะทุกคนครับ

หลังจากที่วิ่งหอบแฮก จนถึงเส้นชัยแล้วตัวก็เปียกชุ่ม ทางหน่วยงานที่ดูแลก็เตรียมน้ำเย็นๆ คอยต้อนรับนักวิ่ง หน่วยงานรัฐก็ยังใจดีเปิดให้นักวิ่งสามารถเข้าใช้บริการห้องน้ำได้

หลังจากที่ได้พักและนัดเจอเพื่อนๆ แล้วเราก็เดินออกจากสนาม

ป้ายหมายเลขของแต่ละคนนั้นจะมีคูปองรับอาหารหลังจากการเข้าร่วมวิ่ง ซึ่งผมลุ้นมากว่าคืออะไร ในตอนนั้นหิวมากอยากกินทุกอย่าง

ระหว่างที่ต่อแถวแม้แถวจะยาวแต่แถวก็ไหลได้ดีมาก คนแจกขะมักเขม้น ตั้งใจแจก

อาหารครั้งนี้คือ

• นมสดจืดเมจิ
• แอ๊ปเปิ้ล
• แยมโรล รสส้มของ เลอแปง

สิ่งแรกที่ทานคือแยมโรล เพราะต้องการพลังงานด่วน ก่อนจะจบการวิ่งมาราธอนครั้งแรกของผมขอโชว์รูปผมหน่อยครับ

สิ่งที่ได้รับหลังจากการวิ่งมาราธอนครั้งแรก

• ทำให้รู้ว่าการวิ่งมาราธอนนั้น เป็นการแข่งขันกับเป้าหมายของตนเอง เราสามารถตั้งขึ้นมาเองและทำตามเป้าหมายของเราได้
• การเอาชนะใจตัวเอง บางครั้งแม้เราจะวิ่งไหวแต่ก็มีเสียงในใจบอกให้หยุด ซึ่งเราจะต้องก้าวผ่านไปให้ได้
• ในการจะวิ่งได้ต่อเนื่องนั้นต้องผ่านการฝึก อยู่ๆ จะมาวิ่งต่อเนื่องนั้นยากมากครับ คนที่วิ่งเป็นระยะทางไกลๆ ต่อเนื่องนั้นต้องมีวินัยมาก
• รู้สึกอยากจะวิ่งอีก เพื่อทำลายสถิติเดิม

หากใครยังไม่เคยวิ่ง ลองลงวิ่ง และตั้งใจฝึกดูซิครับ สิ่งที่ได้คือ ร่างกายจะแข็งแรงขึ้น ทำให้เรามีเป้าหมายขึ้น ได้เพื่อนมากยิ่งขึ้นครับ สำหรับผมวันนี้ขอไปพักผ่อนก่อนครับ

สำหรับใครมือใหม่กำลังจะเริ่มวิ่งผมเคยทำ blog ไว้ครับ

สวัสดีครับ

face2cu